“Tefecilik suçu” Türk Hukukunda ilk olarak 2279 sayılı “Ödünç Para Verme İşleri Kanunu”nun 17. maddesinde düzenlenmiş olup söz konusu hüküm 5237 sayılı “Türk Ceza Kanunu (TCK)”nun yürürlüğe girmesine kadar uygulanmıştır. Bu dönemde, özellikle “Ödünç Para Verme İşleri Hakkında Kanun Hükmünde Kararname (90 sayılı KHK)”nin bağlayıcı olan tanımlarının gözetilmesi nedeniyle kendi içinde tutarlı ve yol gösterici içtihatlar ortaya çıkmış; bu sayede, anılan suçun uygulanmasında ciddi bir sorun yaşanmamıştır. Oysa TCK’nin 241. maddesinde yeniden vazedilen suçun yorumlanmasında, 90 sayılı KHK’nin uygulanabilirliğinin kalmadığı tezine dayanılması nedeniyle -tefecilik meslek edinilmiş olsun veya olmasın- kişiler arasında gerçekleşen adi veya ticari her türlü para ödüncü sözleşmesinin suç olarak kabul edilmesine yol açan, adil ve hukuki olmayan bir durum ortaya çıkmıştır. Çalışmamızda tartışmalı noktalar ön plana çıkarılmak suretiyle, suçun yapısal unsurları incelenmiş; “tefecilik” başta olmak üzere bazı kilit kavramlar daha detaylı irdelenmiş ve çözüme yönelik kimi önerilere yer verilmiştir

In Turkish law, “Criminal Usury” was first arranged in article 17 of the 2279 numbered “Money Lending Works Code” and applied until the 5237 numbered “Turkish Criminal Code” entered into force. In this period, there was a consistent and instructive jurisprudence due to the binding definitions of the 90 numbered “Legislative Decree on Money Lending Works” so, any problem did not occur in the application during this period. However, since the new arrangement in the article 241 of the Turkish Criminal Code entered into force, there has been an unfair and unlawful understanding that any ordinary or commercial money lending –either professionally usury or not- constitutes the offence. In this article, emphasizing the debated points, the structural elements of the offence is analyzed, the substantial notions -at first ‘usury’- are examined in detail and certain suggestions in order to solve the problems in the application are made.