Klasik egemenlik kuramında devletlerin mutlak yetki alanlarından birini yabancılar ile ilgili işlemler oluşturur. Yabancıların ülke içine girişleri, kalışları ve çıkışları konusunda devletler mutlak sayılabilecek yetkilere sahiptir. Vatandaşlık bağı bulunan devletin ülkesini terk ederek bir başka devletin korumasından yararlanmak isteyen sığınmacılar da hukukta yabancılar kategorisine dahil edilirler. Durum bu olmakla birlikte mülteci ve sığınmacılar bakımından 20. yüzyılda uluslararası hukuk alanında devletlerin egemenlik yetkilerini sınırlandıran düzenlemeler yapılmıştır. Bu makalede önce uluslararası hukuk alanındaki düzenlemeler ele alınacak daha sonra Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi (AİHM) kararları temelinde devletlerin egemenlikten kaynaklanan yetkilerinin Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi (AİHS) ile nasıl sınırlandırıldığı mahkemenin Türkiye ile ilgili kararları temel alınarak örneklenecek, kararların sığınmacı ve mültecilerin ulusal hukuki rejimine etkisi değerlendirilecektir

According to classic sovereignty theory states have almost absolute powers on aliens. They have no equal rights with citizens. A key attribute of national sovereignty is the right of states to admit or exclude aliens from their territory. Asylum seekers, persons who are outside of their country of origin and who have well founded fear of persecution because of their race, nationality, membership of a particular social group or political opinion, constitute a special group in aliens. International law has restricted sovereign powers of states on asylum seekers since early 1950. In this article, after focusing on rights of asylum seekers and refugees in international law, the restrictions of sovereign powers of the states by the decisions of European Court of Human Rights in the field of expulsion of asylum seekers will be exemplified by the Court’s decisions on Turkey and the impact of these decision on Turkish domestic law will be analyzed