Piyano Eğitiminde En Sık Seslendirilen Türk Eserlerinin Müziksel Öğelerinin Analizleri

Bu araþtýrmanýn amacý; müzik öðretmenliði anabilim dallarýnda en sýk seslendirilen Türk piyano eserlerinin müziksel öðelerini analiz etmektir. Araþtýrmanýn örneklemini; 2006- 2007 Eðitim- Öðretim yýlýnda müzik öðretmenliði anabilim dallarýnýn 1 ve 2. sýnýflarýnda öðrenim gören 628 öðrencinin en sýk seslendirdikleri, piyano için yazýlmýþ olan 6 Türk esri eseri oluþturmaktadýr. Bu müzik öðretmenliði anabilim dallarýnýn baðlý bulunduklarý üniversiteler; Abant Ýzzet Baysal Üniversitesi, Dokuz Eylül Üniversitesi, Gazi Üniversitesi, Ýnönü Üniversitesi, Karadeniz Teknik Üniversitesi, Marmara Üniversitesi, Mehmet Akif Üniversitesi, Pamukkale Üniversitesi, Selçuk Üniversitesi, Uludað Üniversitesi ve Yüzüncü Yýl Üniversitesidir. En sýk seslendirilen Türk piyano eserleri ise; A. Adnan Saygun’un “Ninni”, Erdal Tuðcular’ýn “Bar”, Ýlhan Baran’ýn “Söyleþi”, Muammer Sun’un “Köçekçemsi”, Necdet Levent’in “Özlem” ve U. Cemal Erkin’in “Kaðný” isimli eserleridir. Eserler form, nüans, piyano tekniði, yazý tekniði, tonalite, ses alaný, ölçü göstergesi, nota deðerleri, tempo, karakter ve ritim kalýplarý ile bu ritim kalýplarýnýn kullanýlma sýklýklarý açýlarýndan analiz edilmiþtir.

Anahtar Kelimeler:

Piyano eðitimi, en sýk seslendirilen Türk eserleri, analiz

THE ANALYSIS OF THE MUSICAL ELEMENTS OF THE MOST FREQUENTLY VOICED TURKISH PIANO WORKS’ IN PIANO EDUCATION

The purpose of this research is to analyse the musical elements of the most frequently voiced Turkish piano works in music departments of education faculties. The sample of this research consists of 6 Turkish piano works voiced by 628 students attended in 1st and 2nd classes of 11 music departments of education faculties during the academic year of 2006-2007. These 11 universities are; Abant Ýzzet Baysal University, Dokuz Eylül University, Gazi University, Ýnönü University, Karadeniz Technical University, Marmara University, Mehmet Akif Ersoy University, Pamukkale University, Selçuk University, Uludað University and Yüzüncü Yýl University. These 6 most voiced Turkish piano works are A. Adnan Saygun’s “Ninni”, Erdal Tuðcular’s “Bar”, of Ýlhan Baran’s “Söyleþi”, Muammer Sun’s “Köçekçemsi”, Necdet Levent’s “Özlem” of U. Cemal Erkin’s “Kaðný”. These are analysed in terms of form, nuance, piano technique, writing technique, tonality, voice area, measure symbols, note values, tempos, character and rhythmic structures and its frequency of use.

Keywords:

Piano education, most frequently voiced Turkish piano works, analysis,

PDF

___

ANTEP, E. (2006). Türk Bestecileri Eser Katalogu. Ankara: Sevda Cenap And Vakfý Yayýnlarý.
ARACI, E. (2001). Ahmed Adnan Saygun, Doðu- Batý Arasý Müzik Köprüsü. Ýstanbul: Yapý Kredi Yayýnlarý.
AYDINER, M. ve ALBUZ, A. (2008). Piyano Eðitiminde Türk Besteci ve Eðitimcilerimizin Eserlerinin Seslendirilme Durumu. (Yayýnlanmaya hak kazanmýþ makale). Ankara: Milli Eðitim Dergisi.
BARAN, Ý. (1975). Siyah ve Beyaz. Ankara: Devlet Konservatuarý Yayýnlarý, No:73.
CANGAL, N. (2004). Müzik Formlarý. Ankara: Arkadaþ Yayýnevi.
ÇALIÞIR, F. (1999). Müzik Dili Sözlüðü. (Geniþletilmiþ 2. baský). Ankara: Önder Matbaasý.
ÇALIÞIR, F. (?). Temel Müzik Kuramlarý. Ankara: Ataçað Sanatevi Yayýnlarý.
ÇELAK,Ý. (2000). Ýlhan Baran’ýn Piyano Yapýtlarýnýn Taþýdýðý Müzikâl Deðerler. Yayýnlanmamýþ Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
ERKÝN, U. C. (1937). Duyuþlar. Ankara: Devlet Konservatuarý Yayýnlarý.
FENMEN, M. (1991). Müzikçinin El Kitabý. Ankara: Müzik Ansiklopedisi Yayýnlarý.
GÜLDOÐAN, A. (1999). Ulvi Cemal Erkin’in Piyano Eserleri Aracýlýðýyla, Geleneksel Müziklerimizden, Çaðdaþ Türk Müzik Sanatýna Taþýdýðý Müzikâl Unsurlarýn Ýncelenmesi. Yayýnlanmamýþ Yüksek Lisans Tezi. Bursa: Uludað Üniversitesi.
KAROLYÝ, O. (1999). Müziðe Giriþ. Ýstanbul : Pan Yayýncýlýk. LEVENT, N. (Basým yýlý belirtilmemiþ). Piyano Ýçin On Parça. Ýzmir: Levent Müzikevi.
ÖZBEK, M. (1998). Türk Halk Müziði El Kitabý I Terimler Sözlüðü. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Yayýný: 171.
ÖZTUNA, Y. (2000). Türk Mûsikîsi Kavram ve Terimleri Ansiklopedisi. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Yayýný: 245. Kaynak Eserler Dizisi:2.
SAÐLAM, A. (2001). Türk Müziðinde Çokseslilik Uygulamalarý ve Ýlerici Armonisi. Bursa: Stüdyo Star Ajans San. ve Tic. Ltd. Þti.
SAY, A. (1998). Türkiye’nin Müzik Atlasý. Kemal Ýlerici’nin Armonik Dizgesinin Bir Özeti (Hazýrlayan: Ertuðrul Bayraktar). Ýstanbul: Borusan Kültür ve Sanat Yayýnlarý.
SAY, A. (2002). Müzik Sözlüðü. Ankara: Müzik Ansiklopedisi Yayýnlarý.
SAYGUN, A. A. (1952). Ýnci’nin Kitabý. Southern Music Publishing, Printed U.S.A.
SÖZER, V. (2005). Müzik Ansiklopedik Sözlük. (Geliþtirilmiþ ve güncelleþtirilmiþ 5. baský). Ýstanbul: Remzi Kitapevi.
SUN, M. (1998). Yurt Renkleri 1. Ankara: Önder Matbaasý.
SUN, M. (2004).Türk Müziði Makam Dizileri, Piyano Ýçin.Ankara: SUN Yayýnevi Yayýnlarý:3
TUÐCULAR, E. (2003). Türkünün Rengi, Piyano Ýçin 23 Parça. (Geniþletilmiþ 2. Basým). Ankara: Özkan Matbaacýlýk.
ULUÇ, Ö. M. (?). Müzik Ýþaretleri ve Terimleri Sözlüðü. Ankara: Ordem Matbaasý.
USMANBAÞ, Ý. (1974). Müzikte Biçimler. (1. Baský). Ýstanbul: Milli Eðitim Basýmevi.