AKILCI DUYGUSAL DAVRANIŞÇI TERAPİYE DAYALI PSİKO-EĞİTİM PROGRAMININ İLKOKUL ÖĞRENCİLERİNİN SALDIRGANLIK DÜZEYLERİNE ETKİSİ

Bu araştırmada,  Akılcı-Duygusal-Davranışçı Terapiye (ADDT) dayalı psiko-eğitim programının çocukların saldırganlık düzeylerine etkisi incelenmiştir. Araştırmada ön test, son test ölçümlü yarı deneysel desen kullanılmıştır. Çalışma grubu ilkokul üçüncü ve dördüncü sınıfta öğrenimlerine devam eden Saldırganlık Ölçeği’nden (SÖ) ortalamanın bir standart sapma (ss=3,62)  üzerinde puan alan öğrencilerden oluşturulmuştur. Deney grubuna (n=8) dokuz oturumluk saldırgan davranışların azaltılmasına yönelik bir psiko-eğitim uygulanırken, kontrol grubu (n=8) ile herhangi bir çalışma yapılmamıştır. Araştırmadan elde edilen bulgulara göre psiko-eğitim programının; çocukların saldırganlık düzeylerinin azalmasında, bir anlamda öfkelerini kontrol etme ve saldırgan olmayan yollarla ifade etme becerilerini kazandırmada etkili olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Elde edilen bu sonuçlar ilgili alan yazını destekler niteliktedir.

___

  • Corder, G. W. & Foreman, D. I. (2014). Nonparametric statistics: a step-by-step approach (2. Baskı). Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons.
  • Corey, G. (2015). Psikolojik danışma, psikoterapi kuram ve uygulamaları. Çev: Tuncay Ergene. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık
  • Çekiç, A. ve Murat, M. (2010). Grupla psikolojik danışmanın ilköğretim ikinci kademe öğrencilerinin öfke ile başa çıkabilme becerilerine etkisi. Ç. Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. 20(3), 41-58.
  • Farrington, D. P., Loeber, R., & Van Kammen, W. B. (1990). Long-term universal outcomes of hyperactivity-impulsivity attention deficit and conduct problems in childhood. Robins & Rutter (Ed.). Straight and devious pathways from childhood to adulthood (ss. 62–81). Cambridge, England: Cambridge University Press.
  • Gençtan, E. (1984). İnsan Olmak: Varoluşun bireysel ve toplumsal anlamı. Ankara: Adam Yayıncılık.
  • Goodenough, F. L. (1931). Anger in young children. Oxford, England: Univ. of Minnesota. (Erişim: 26,01,2018; http://psycnet.apa.org/record/1932-01577-000).
  • Gupta, M. K. (2005). Ölümcül Düşman Öfke. İstanbul: Platform Dağıtım.
  • Hankins, G. & Hankins, C. (2009). Prescription for Anger. Coping with Angry Feelings and Angry People. New York. (Erişim:10,01,2018; http://books.google.com/books?hl=tr&lr=&id=DEhf_eRLS6MC&oi=fnd&pg=PA1&dq=hankins+and+hankins+prescription+of+anger+&ots=5VBUULrjPp& sig=PZQP5DUx7PDf1Io1RQCTN3hhMUk#PPP8,M1.
  • Johnson, D. W. & Jonhson, R. T. (1995). Reducing school violence through conflict resolution. USA: ASCD
  • Kaplan, A. (2007). Öfke yönetimi becerileri programının ilköğretim 5. Sınıf öğrencilerinin saldırganlık düzeyi ve benlik saygısına etkisi. (Basılmamış yüksek lisans tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
  • Kazdin, A. E. (1995). Conduct Disorders in Childhood and Adolescence. London: Sage Publications.
  • Kısaç, İ. (2005). Gençlerin öfkelerini ifade ettikleri hedef kişiler. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi 25(2), 71-81.
  • Kilmen, S. (2015). Eğitim Araştırmaları İçin SPSS Uygulamaları İstatistik. Ankara:Edge Akademi
  • Kim, S. J. (2013). Cognitive approaches to literature and culture series : On anger : race, cognition, narrative. Austin, TX, USA: University of Texas Press.
  • Knaus, W. (2001). Rational emotive education. Journal Theory Into Practice  Volume 16, 1977 - Issue 4: Classroom Dynamics
  • Knaus, W. (2004). Rational emotive education: trends and directions. Romanian Journal of Cognitive and Behavioral Psychotherapies, 4(1), 9-22.
  • Köknel, Ö. (2000). Bireysel ve toplumsal şiddet. İstanbul: Altın Kitaplar Yayınevi.
  • Köknel, Ö. (2005). Kaygıdan mutluluğa: kişilik. İstanbul: Altın Kitaplar Yayınevi.
  • Lerner, H. G. (1989). The dance of anger: A woman's guide to changing the patterns of intimate relationships. New York: Herper and Row Publishers.
  • Loeber, R. (1990). Development and risk factors of juvenile antisocial behaviour and deliquency. Clinical Psychology Review. 10, 1-42.
  • Ögel, K., Tarı, I., & Eke, Y. C. (2006). Okullarda suç ve şiddeti önleme. İstanbul: Yeniden Yayınları.
  • Özdemir, M. B. (2015). Etkinlik temelli grupla psikolojik danışma müdahale programının çocuklarda öfke ve saldırganlığı azaltmaya yönelik etkileri. 21. Yüzyılda Eğitim ve Toplum. 4(10), 221-236.
  • Pekkaya, B. (1994). Arabulucu yolu ile çatışmalara çözüm bulma, arabuluculuk eğitiminin okullarda uygulanması ve bu eğitimin öğrencilerin benlik gelişimlerine, saldırgan davranışlarına ve algıladıkları problem miktarına etkisi. (Yayımlanmamış doktora tezi). İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
  • Reebye, P. (2005). Aggression during early years: Infancy and preschool. The Canadian Child and Adolescent Psychiatry Review, 14(1), 16–20.
  • Sadık, F. (2002). İlköğretim 1. aşama sınıf öğretmenlerinin sınıfta gözlemledikleri problem davranışlar. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 10(10), 1-23.
  • Shrand, J. & Devine, L. (2013). Outsmarting anger: 7 strategies for defusing our most dangerous emotion. Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons.
  • Slaby, R. G. & Guerra, N. G.(1998). Cognitive mediators of aggression in adolescent offenders: I. Assessment. Developmental Psychology, 24(4), 580-588.
  • Şahin, H. (2004). Saldırganlık ölçeği geçerlik ve güvenirlik çalışması. SDÜ Eğitim Fakültesi Dergisi, 3(3), 180-190.
  • Şahin, H. (2006). Öfke denetimi eğitiminin çocuklarda gözlenen saldırgan davranışlar üzerindeki etkisi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi. 3(26).
  • Türk Dil Kurumu (09.11.2015). Büyük Türkçe Sözlük. http://www.tdk.gov.tr/index.php?option=com_gts&arama=gts&guid=TDK.GTS.56409af7e8ef93.08600286
  • Türkiye İstatistik Kurumu (31.10.2015). Güvenlik birimine gelen veya getirilen çocuklar, 2014. http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=18525
  • Vernon, A. (2004). Rational emotive education. Romanian Journal of Cognitive and Behavioral Psychotherapies, 4(1), 23-37.
  • Whitfield, G. W. (1999). Validating school social work: an evaluation of a cognitive- behavioral approach to reduce school violence. Research on Social Work Practice. Sage Publications. 9, 399.
  • Wolf, S. (2004). Problem çocuklar ve tedavi.Çev:Ayhan Oral & Seçkin Kaya. İstanbul: Say Yayınları
  • Yavuzer, Y. (2011). Okullarda saldırganlık/şiddet: Okul ve öğretmenle ilgili risk faktörleri ve önleme stratejileri. Milli Eğitim, 192, 43-61.
Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi-Cover
  • ISSN: 1303-0493
  • Yayın Aralığı: Yılda 4 Sayı
  • Başlangıç: 2000
  • Yayıncı: Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi
Sayıdaki Diğer Makaleler

ÖĞRETMEN VE ÖĞRENCİLERİN SOSYAL MEDYA ÜZERİNDEN ETKİLEŞİM KURMA VE KURMAMA NEDENLERİNİN ÖRTÜK PROGRAM AÇISINDAN İNCELENMESİ

Mustafa DEMİR, Süleyman Nihat ŞAD

MESLEK YÜKSEKOKULU ÖZELİNDE MESLEKİ EĞİTİME YÖNELİK ALGILARIN İNCELENMESİ

Ümit DEMİR

ÖZEL ÖĞRENME GÜÇLÜĞÜ OLAN ÖĞRENCİLERİN MATEMATİK BECERİLERİNİN GELİŞTİRİLMESİNDE BİLGİSAYAR DESTEKLİ ÖĞRETİMİN KULLANILDIĞI ARAŞTIRMALARIN BETİMSEL ANALİZİ

Işıl TERZİOĞLU, Orhan CURAOĞLU, Ahmet YIKMIŞ

TÜRKÇE ÖĞRETMENİ ADAYLARININ METİN TÜRLERİNİ KAVRAMLAŞTIRMA EĞİLİMLERİ VE TÜR FARKINDALIKLARI

B. Ümit BOZKURT

OKULÖNCESİ ÇOCUKLARINDA DOĞA ALGISI

Nilüfer KÖŞKER

TÜRKİYE’DE MESLEKİ REHABİLİTASYON HİZMETLERİ VE İHMAL EDİLMİŞ BİR ALAN OLARAK REHABİLİTASYON DANIŞMANLIĞI

Elif ÇİMŞİR

FEN BİLİMLERİ ÖĞRETMEN ADAYLARININ ELEKTRİKSEL DİRENÇ KAVRAMI HAKKINDAKİ ÖN BİLGİLERİNİN BELİRLENMESİ

Sezen APAYDIN, Esin ŞAHİN, Gamze TEZCAN, Mahmut BÖYÜKATA

BEYİN TEMELLİ ÖĞRETİMİNİN ÖZEL YETENEKLİ ÖĞRENCİLERİN YARATICILIKLARINA VE ELEŞTİREL DÜŞÜNMELERİNE ETKİSİ

Yavuz YAMAN, Serap EMİR

ORTAOKUL ÖĞRETMENLERİNİN DEMOKRATİK DAVRANIŞ EĞİLİMLERİ

Hülya KARAÇALI TAZE, Kibar AKTIN

PEDAGOJİK FORMASYON EĞİTİMİ SERTİFİKA PROGRAMINDAKİ ÖĞRETMEN ADAYLARININ ÖĞRETMENLİK MESLEĞİNE YÖNELİK MOTİVASYONLARININ İNCELENMESİ

Kasım YILDIRIM, Muhammet Mustafa ALPASLAN, Özgür ULUBEY